خوشبختانه در آن زمان مردم غیرتمند بیله سوار و حومه از هر نظر چه به صورت کمک های مالی و چه حضور فیزیکی در جبهه های جنگ در استان آذربایجان شرقی رتبه ی اول را به خود اختصاص داده بودند و از این نظر زبانزد عام وخاص بودند و وجود این همه مرقد مطهرشهدای گرانقدر، جانبازان و ایثارگران معزز و آزادگان سرافراز در شهرستان بیله سوارمغان (بیله‌سوار وحومه) از مصادیق این امر است.

 با این اوصاف بنده به نوبه خود، نظرم این است که به چه دلیل بیله سوار مغان با قدمتی برابر با تاریخ ایران از نظر اجتماعی, اقتصادی، سیاسی و امنیتی (عمران وآبادانی و توسعه که به حمدالله بصورت خدادادی زمینه و یسترشان کاملا مهیا وآماده است) عقب مانده یا نگه داشته شده است؟

تا کی باید بیله سوار به این شهر و آن شهر وابسته نگه داشته شود؟  که تناسب آن با آن شهرها مثل نسبت پدر بزرگ دوران دیده و مو سفید کرده به طفلی که دهانش بوی شیر مادر می دهد، است.

 تا کی باید مسئولین کلیدی و اثر گذار بیله سوار غیر بومی گزینش شوند؟ مگر متخصصین ما کم از غیر بومی ها دارند؟

 تا کی باید خواسته های به حق مردم بیله سوار و حومه با سیاه نمایی و سیاست بازیها پشت گوش انداخته شده و هر چه مردم با چنگ ودندان به دست می آورند یک شبه، به تاراج رفته و به یغما برده می شوند؟(اشاره به آتش سوزی های اخیر)

 آیا باید چهره شهر کهن بیله سوار و روستاهای اطراف و امکانات رفاهی موجود در آنها همانی که هست، باشد؟

شهرستان بیله سوار یک منطقه ویژه از نظر کشاورزی خصوصا از نظر دیم کاری در ایران و دنیا تلقی و شناخته می شود، که باید تا به حال طبق قوانین بین المللی بخش های زیادی از اراضی دیم آن زیر کشت آبیاری تحت فشار در می آمد؟

 چرا مسئولین در اجرای این امر مهم اهمال کاری نموده و هیچکس هم ککش نمی گزد؟ و بسیاری از مسائل ومشکلات آشکار و پنهان مردم منطقه که با آن دست و پنجه نرم کرده و گریبان گیر آنها هستند ...!!!

به نظر بنده مسئولان مسئول نمای شهرستان بیله سوارمغان به خاطر کرسی و میز ریاست، بی چون و چرا بله قربان گوی بالا دستی های خود هستند و اصلا فلسفه وجودی آنها در پست های کلیدی بیله سوار مغان برای ایفای نقش دیکته شده می باشد.

با این وضعیت، هیچ سنگی روی سنگ دیگر برای روز مبادا قرار نخواهد گرفت که در این رابطه بیت شعر شاعر که می فرماید: زمین را گر شوی مالک، طمع بر آسمان داری ........ به وقت رفتن از دنیا نه این داری، نه آن داری.

"هلیل" فرزانه‌ای نامور می گوید: من اگر خودم به درد خودم نخورم، چه کسی به درد من خواهد خورد. و اگر تنها به درد خودم بخورم، به چه درد خواهم خورد!!!